Neuroróżnorodność w literaturze. Recenzja książki „Radio w mojej głowie”
Ta książka zdecydowanie nie należy do poradników, nie jest też wykładem naukowym napisanym
przez specjalistę psychologii czy psychiatrii. Swoim formatem bardziej przypomina pamiętnik, a nawet
wiele pamiętników dorosłych osób, u których zdiagnozowano spektrum ADHD i którzy zdecydowali się
podzielić swoją historią .
”Być może ADHD to dla Ciebie tylko cztery przypadkowe litery. Dla mnie to hasło, które
Fragment książki „Radio w mojej głowie”
wywróciło moje życie do góry nogami. Bo wiesz, u osób takich jak ja- wychowanych na grzeczne, ciche
i skromne- diagnoza przychodzi późno, dopiero wtedy, gdy nieukierunkowana wściekłość i dogłębny
smutek nie pozwalają nam żyć’’.
„Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD” z 2024 roku to książka napisana przez Anetę Korcińskąpolonistkę, oligofrenopedagożkę, podcasterkę oraz popularyztorkę wiedzy o języku polskim. Autorka
znana jest w internecie pod pseudonimem Baba od polskiego, gdzie z humorem i dystansem dzieli się
szkolną wiedzą. W wieku 33 lat została zdiagnozowana z ADHD i „narodziła się jako adehadówka”. O
swoich przeżyciach i doświadczeniach opowiada w częściach: każda „stacja radiowa” i piosenka
poświęcona jest innemu aspektowi, problemowi, czy doświadczeniu. Podczas czytania podobał mi się
sposób pisania autorki: był chaotyczny,bezpośredni a przy tym bardzo autentyczny. Czułam tę
gonitwę myśli, jaka towarzyszyła twórczyni w trakcie powstawania książki. Spektrum zostało opisane
w sposób życiowy, bez skomplikowanej terminologii, ze swoimi plusami i minusami.
W książce zostały obalone pewne mity i mylne wyobrażenia na temat ADHD. Za pomocą wyznań i
zwierzeń różnych osób ukazane zostało, że symptomy tego spektrum mogą znacznie różnic się od
siebie, a droga po diagnozę może być długa, trudna i męcząca. Ból tych historii i doświadczeń
potęguje fakt, że Polska znajduje się na ostatnim miejscu w Europie pod względem diagnozowania i
rozpoznawalności ADHD, a wokół tego zaburzenia wciąż panuje dezinformacja i niewiedza. Wiele
osób postrzega to spektrum jako wynik złego wychowania, inni myślą zaś, że wszystko mija po okresie
dojrzewania.
„ADHD to nie choroba, którą można wyleczyć. To odmienna praca mózgu. Nigdy nie minie, mogę
jedynie dbać o to, by być dla siebie dobrą i uważną.”- Pisze autorka
Aneta Korcińska opowiada o sobie i swoim życiu przełamując wszelkie stereotypy i tematy tabu.
Pomimo swoich niebywałych sukcesów i tytułów, a także ponadprzeciętnej inteligencji autorka
opowiada o swoim uczuciu wyobcowania, niezrozumienia, bycia innym:
„Gratulowano mi sukcesów, a ja po powrocie do domu potrafiłam jedynie płakać. Długo nie znałam
innej opowieści, która byłaby podobna do mojej.’’
W swojej książce autorka porusza również inne problemy psychiczne i diagnozy, które usłyszała przed
informacją o ADHD. Nie brakuje ciężkich tematów takich jak samookaleczenie, oblicza depresji,
pracoholizm czy perfekcjonizm. Wyznania autorki są zarówno świadectwem nierównej walki jak i
triumfu nad własnymi ograniczeniami.
„Dziś mam już córkę, firmę, mieszkanie na kredyt i siwe włosy. To w moim świecie niczego nie
zmiania, ale mam cichą nadzieję, że dzięki tym rolom w oczach innych będę poważniejsza i przestanę
walczyć o to, żeby być wysłuchaną”.
Druga część książki to już krótsze świadectwa innych osób dorosłych, u których zdiagnozowano ADHD.
Nie łączy ich jedynie późna diagnoza: wszyscy są działającymi w interencie osobami publicznymi,
blogerami, influencerami. Pomimo wielu podobieństw, doświadczenia tych osób znacznie się od
siebie różnią, co daje czytelnikowi jeszcze głębszy i bardziej zróżnicowany wgląd w zespół
nadpobudliwosci psychoruchowej. Historie bohaterów, mimo że często przygnębiające i trudne, dają
nadzieje na to, że mimo przeszkód można wiele osiągnąć, a objawy ADHD przekuć w atut i
wykorzystać jako coś pozytywnego. Zabrakło mi jednak podczas czytania głosów „zwykłych” osób,
którym ADHD uniemożliwiło ukończenie studiów, założenie firmy czy prowadzenie nagradzanej
działalności publicznej.
Wszystkie historie opisane w „Radio w mojej Głowie” uświadamiają nam, że w ADHD nie ma miejsca
na szufladkowanie, upraszczanie i kategoryczne osądy- każda osoba w spektrum jest inna, ma inne
potrzeby, objawy i predyspozycje. Książka ta może pomóc osobie neurotypowej spojrzeć na osoby ze
spektrum z innej perspektywy i zrozumieć ich zachowania i mechanizmy. Za to ci, u których zostało
zdiagnozowane ADHD lub podejrzewają je u siebie i oczekują na diagnozę, znajdą tu zapewnienie, że
nie są sami z tym, z czym zmagają się na co dzień, a spektrum nie musi być dla nich wyrokiem.
About The Author
